Plastic tasjes

AMSTERDAM -  Mijn man is milieubewust en niet zo'n klein beetje ook. In Nederland werd ik geregeld gek van hem als ik keer op keer te horen kreeg dat ik niet overal een plastic zakje moest aanpakken.
 
"Gewoon een boodschappentas meenemen!” En ja, daar heeft hij natuurlijk volledig gelijk in. Om een punt te maken, weigerde hij in Nederland ook altijd steevast plastic tasjes in winkels. Gingen we eens winkelen en waren we die tas toch weer vergeten, dan propte hij zijn jaszakken vol met onze aankopen en klemde de rest onder zijn arm.
 
Ook ergerde hij zich groen en geel aan al het afval dat op het grasveldje voor ons huis lag: een gevolg van het feit dat wij op de looproute woonden van de bushalte naar zowel een middelbare school als een mbo. Vaak was hij dan al zuchtend bezig met het opruimen van de lege blikjes cola en chipszakken.
 
Maar nu zitten we dus in Suriname en daar lijkt verder ongeveer niemand met het milieu bezig te zijn. Van het scheiden van afval lijkt nog nooit iemand gehoord te hebben. In feite mag je al blij zijn als mensen hun troep in een vuilnisbak- of zak willen gooien, want iedereen gooit ook gewoon doodleuk alles op straat neer. Een stichting "Suriname Schoon” lijkt vele malen harder nodig dan de stichting "Nederland Schoon”.
 
En wat de plastic tasjes-mentaliteit betreft, zinkt de moed mijn man echt volledig in de schoenen. Bij alle supermarkten staan medewerkers bij de kassa klaar om je boodschappen in kleine plastic tasjes te stoppen. En dat zijn zakjes die bij het minste of geringste scheuren. In één tasje kunnen dus hooguit vier artikelen en knapt het tasje, dan gaat er nog weer eentje omheen. Mensen komen dus iedere keer thuis met zeker tien plastic zakjes.
 
En mijn man zo nu en dan inmiddels zelfs ook. Want veel supermarkten worden gerund door Chinezen, die echt alleen maar chinees spreken. Ze snappen niet dat je geen tasjes wilt en ook al haal je je spullen er drie keer uit, ze blijven ze er met een niet-begrijpende blik in terug stoppen. Uiteindelijk ontstond er een keer een bijna ruzie-achtige sfeer. Om het behoud van de lieve vrede zijn toen de zakjes mee naar ons huis gegaan. Maar waar moet het heen met dat nu nog zo prachtige land?
 
De Telegraaf, Vrouw blog 6 april 2010